เธอ...คนเดียว

“แม่ ข้างบ้านเรามีคนย้ายมาอยู่เหรอ”

“น่าจะใช่ คงเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้”

ใครมาเช่าบ้านซอมซ่อหลังนี้กันนะ.....

อณิศราเผลอจ้องชายหนุ่มแปลกหน้าที่เดาว่าเป็นคนเช่าบ้านข้าง ๆ เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ท่อนแขนที่โผล่พ้นชุดนักเรียนดูแข็งแรงไม่ได้อ้อนแอ้น ใบหน้าหล่อคมสะอาดหมดจด คิ้วหนาเรียงสวยรับกับหน้าผาก ริมฝีปากหยักได้รูป เส้นผมดำขลับ เรียกได้ว่าเป็นคนหล่อสะดุดตาเลยทีเดียว

หากสิ่งที่ทำให้อณิศราข้องใจคือดวงตาสีเหล็กคู่นั้น มันดูเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเสียเหลือเกิน แม้แต่ตอนที่หันมาสบตากับเธอและมารดา แววตาคู่นั้นยังคงนิ่งราวกับไม่มีความรู้สึก

---

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคน (นักเขียนเองที่ไม่น่ารัก หายไปเป็นปี)

กลับมาแล้วค่ะ กลับมาพร้อมเรื่องน่ารัก ๆ 

ฝากติดตามด้วยนะคะ

---

ไรต์ฝากเพจของไรต์ด้วยนะคะ เป็นเพจใหม่ที่มีคนตามอยู่น้อยนิด เนื่องจากเพจเก่าปลิว (เพจเก่าก็มีคนตามน้อยนิดเถอะ 555)

Page Facebook : Da Do Na

https://web.facebook.com/profile.php? id=100091618747793

---

ผู้แต่งขอสงวนสิทธิ์นิยายเรื่องนี้ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม)

ไม่อนุญาตให้ผู้ใดคัดลอก ถ่ายรูป หรือทำการดัดแปลงเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปเป็นผลงานของตนเอง หรือนำไปเผยแพร่ในรูปแบบและวิธีการอื่นก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

---

นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของนักเขียน บุคคล สถานที่ เนื้อเรื่องเป็นการสมมติขึ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ